مروری بر کارنامه یک‌ساله شورای پنجم رشت / قسمت دوم

با استعفای دکتر نصرتی و نقل مکان او به وزارت کشور ثابت شد که ثبات مدیریت شهری در رشت امری طلسم شده بوده و عدم وجودش فقط تقصیر شوراهای پنجگانه رشت نبوده است.
از همان روزی که هفت عضو شورای پنجم در حرکتی نسنجیده و شتابزده رخت سفر برداشته و به دنبال یافتن شهردار به سیر آفاق و انفس پرداختند، عده ای نیز با تکیه به شعار بومی گرایی به نقد حرکت آنها پرداختند. یکی از دلایلی که منتقدین بر می شمردند این بود که مدیر غیر بومی با دریافت پیشنهادات بهتر،رشت را وا می نهد و به سوی سرنوشت خویش می رود. این پیش بینی منتقدین حالا در کمتر از یکسال محقق شده است.
در هر حال شورای رشت فردا با قبول استعفای مهمان قزوینی اش ، سرپرستی برای شهرداری تعیین خواهد کرد و عکس نصرتی نیز به تابلوی شهرداران اضافه و دوران جدیدی در شهرداری آغاز خواهد شد. اما این مطلب نه در مورد دکتر نصرتی که در مورد دوازده نفری است که در یکسال اخیر در پارلمان شهری حضور داشته اند.

به بهانه تشکیل شورای پنجم در مرداد سال گذشته مروری داریم بر کارنامه ۱۲عضو آن و عملکردشان در این شورا:

امیرحسین علوی (یاور بی‌پناهان)

مهندس مکانیک فارغ التحصیل دانشگاه گیلان به یمن حضورش در بین جوانان و نیز ستاد جبار کوچکی نژاد، در دو دوره متوالی توانست عضو شورای رشت شود که با توجه به مستقل بودنش و عدم حضورش در لیست های سیاسی رای سال گذشته اش را باید اتفاقی باورنکردنی در انتخابات برشمرد.
او یاور کارمندان بی پناه است و تقریبا تمام دوستانش در شهرداری جز او در بین اعضای شورا و حتی همکارانشان پناه و یاوری ندارند.
علوی مطرح ترین عضو شورای رشت برای انتخابات سال آتی مجلس است و با توجه به اینکه ریاست شورا را نیز به عهده دارد، همواره از سوی مخالفانش با این اتهام بی اساس و اثبات نشده روبرو بوده که کنش ها و واکنش های انتخاباتی دارد.
او برخلاف دوره ی قبل شورا که همواره از منتقدان عملکرد شهردار وقت منطقه پنج یعنی حامد عبداللهی بود، د این دوره و بعنوان همکار شورایی رابطه خوبی با او دارد که حنی این امر موجب کدورت برخی از اطرافیانش نیز شده است.
دوستان و دشمنانش شانس او را برای پیروزی در انتخابات مجلس بالا می دانند، ولی خود او با احتیاط در این مورد سخن می گوید. حال باید ماند و دید علوی به شورای رشت به چشم پلکان قدرت نگاه می کند یا جایگاه خدمت!

رضا رسولی (مهندس ورزش‌دوست)

رضا رسولی نیز از جمله اعضای شورای چهارم است که به شورای جدید توانسته راه یابد. او در دوره ی قبل بخاطر نوع رفتار و تعاملش با از ریزش شدید در ستاد مرکزی اش روبرو شد، ولی به لطف حضور پررنگ در مجامع و محلات توانست با رویش نیروهای جدید رای بالایی کسب کند و همچنان در شورا حضور داشته باشد. ارتباط ویژه او با مدیرکل سابق ورزش استان و دامادش باعث شد به عرصه ورزش نیز پا نهد و مدتی است که علیرغم برخی مخالفت ها و ضمنا فرصت و مجال اندکی که دارد هیئت کاراته استان را نیز مدیریت کند.
رسولی تنها فارغ التحصیل رشته ترافیک در بین اعضای ادوار پنجگانه شورا است و به همین دلیل حضوری پرثمر در کمیسیون های عمران و ترافیک داشته و دارد.

او از معدود شورانشینان رشت است که نه دغدغه ریاست دارد و نه دغدغه شهردار شدن و به همین دلیل اهل گفتگو و تعامل با همکاران است و کمتر پیش می آید با آنها دچار چالش شود.
رسولی در دوره گذشته بخاطر حفظ شهردار وقت هزینه های زیادی را متقبل شد و از سوی برخی از کارمندان شهرداری و نیز شهروندان خشمگین از مدیریت ناکارآمد و غیرشفاف پیشین، مورد شماتت قرار گرفت. همین تجربه باعث شد او در این دوره ضمن حمایت از دکتر نصرتی در مورد او و عملکردش اظهار نظر خاصی نکند و اجازه دهد شهردار خود از پس مشکلات احتمالی اش برآید.

اسماعیل حاجی‌پور (رشتی مشتی!)

حاجی پور با اینکه نسبش خشکبیجاری است ولی خود را یک رشتی اصیل می داند. معاون اسبق فرمانداری رشت بواسطه حضور در وزارت کشور سابقه ی شهرداری چندین شهر و منطقه را دارد و به همین دلیل بر امور مربوط به مدیریت شهری بخوبی اشراف دارد.
حاجی پور در پی سقوط و انحلال تیم فوتبال داماش با یاری هواداران اقدام به احیای این باشگاه کرد و هم اکنون مدیریت این باشگاه را برعهده دارد.
حاجی پور مانند رسولی و شیرزاد از معتقدین به ثبات مدیریت شهری است و همواره از شهرداران در مقابل انتقادات شوراییان دفاع می کند، مگر آنکه تخلف یا ناکارآمدی شهردار از حدود حوصله و صبرش خارج شود.حضور او در لیست اصلاح طلبان و تبلیغات مناسب برند اصلاح طلبی توسط تیمش، موجبات رای آوری وی را مجددا فراهم کرد و تا حدودی دو عامل لیست اصلاح طلبان و هواداران داماش ،ریزش های جدی ستاد اورانسبت به دوره چهارم انتخابات شورا پوشش دادند.میل حاجی پور به نقش “آخر آفرینی” یا به نوعی گل طلایی زدن همواره نقل محافل مدیریت شهری بوده و عطش او برای ریاست شورا در این سالها علیرغم کتمان زبانی اش بر کسی پنهان نمیباشد.

جلال‌الدین محمد شکریه (آبروی بازار)

پس از ۴دوره غیبت بالاخره جامعه اصناف تصمیم گرفت وارد تصمیم سازی های مدیریت شهری شود و به همین دلیل دو چهره سرشناس اتاق اصناف رشت یعنی شکریه و مایه و نیز رییس اتحادیه موبایل یعنی مهندس ملک فرنود به عنوان کاندیدا پا به عرصه گذاشتند.
عدم همگرایی و همدلی این سه تن نهایتا کار را بجایی رساند که فقط شکریه موفق شد در جمع منتخبین قرار گیرد و به صحن شورا برسد.
او علیرغم قرار نگرفتن در فهرست انتخاباتی اصلاح طلبان در شورا در کنار آنان قرار گرفت وبا آنان هماهنگ شد.
دوران حضور او در شورا همواره با چالشی غیرقانونی همراه بود و نهایتا نیز او در پی قانونی عجیب در مجلس مجبور به انتخاب بین ریاست اتاق اصناف و شورای شهر شد و طبیعتا خاستگاه و جایگاه قدیمی خود را انتخاب کرد. او طبق وعده ای که داده بود سعی کرد طرح شکست خورده و ناکاراآمد “خط ویژه اتوبوس” در خیابان امام خمینی را اصلاح کند.
شکریه کمتر از یکسال عضو شورا بود و با تلاش های نماینده لشت نشایی رشت در مجلس جایش را به طبیب جوان شهر خسته داد.
موضوعی که برای شکریه فراغت،برای ذاکری عضویت در شورا، و برای حسنی خشم و کینه بازاریان را به همراه اآورد تا در انتخابات آتی مجلس با او تسویه حساب کنند.