حرف های “یهویی” / محی الدین رجبی

به نام خداوند عدل و داد
“یهویی” چند خطی به بهانه حملات تروریستی تهران
امروز ایران غرق در شوک و ماتم وغرور بود. ایران امن من امروز به ناگاه مورد حمله تروریستی عوامل جاهل داعش قرار گرفت ، مجلس شورای اسلامی ایران و حرم مطهر بنیان گذار کبیر انقلاب محل آماج این حملات تروریستی وحشیانه بود. چندین تن از هموطنانم شهید و مجروح شدند و با افتخار پاسداران مرز و بوم میهنم دشمنان ایران و ایرانی را به هلاکت رساندند و یک بار دیگر اثبات کردند ما همه در کنار همدیگر هستیم.
به واسطه شغلم و پیگیری های شخصی امروز با صحنه ها و تصاویر دلخراشی روبرو شدم و بسیار دلخون شدم مثل همه مردم دنیا اما در این مابین چند تصویر عجیب حال من را منقلب کرد.
اولین تصویر حضور مردان با غیرت سرزمینم بود که برای پاسداری از کیان وطن سر ازپا نمی شناختند و جان بر کف در صحنه ها حاضر بودند و فضای امن را ایجاد کردند ، مردانی که فارغ از بازی های سیاسی ، جناحی ، ارگانی ، قومی و قبیله ای با یک هدف مشترک و برای آرامش مردمانشان به دل طوفان زدند و مثل همیشه سربلند بیرون آمدند.
دومین تصویر متاسفانه ازدحام نا بخردانه گوشی بدستان بود. این روزها که دنیا شاهد حملات تروریستی است رفتارهای مردم دنیا نیز دیدن دارد که با چه سرعت و نظمی فضا را برای نیروهای امنیتی و حفاظتی باز و خالی می کنند و برعکس در ایران ما …
فکر می کردیم بعد از حادثه پلاسکو گوشی به دستان ما کمی یاد گرفته اند که قوز بالای قوز نباشند اما متاسفانه امروز هم شاهد این رفتار بد و پاگیرانه بودیم به حدی که اگر فضای منطقه را خالی می کردند خیلی از این مجروحان و شهیدان امشب با خیال آسوده در کنار خانواده شان پای سفره افطار می نشستند.
و سومین تصویر که به خداوندی خدا شرم از گفتارش دارم. در بدترین شرایط دلهره و ترس برای ایرانم برای ایرانیان و تهرانی های عزیزم ، در شرایطی که جان هایی هر لحظه پر پر می شدند چند تن از هموطنان ما که صاحب کرسی پارلمان قانونگذاری ملی هستند و نام وکیل مردم را یدک می کشند با چند سلفی … تصاویر خود را در فضای مجازی منتشر کردند.
فارغ از فضای سیاسی موجود فارغ از بدعهدی های شده یا نشده دوران انتخابات فارغ از همه مجادلات و مباحثات یک سوال در ذهنم عجیب نقش بسته است ، لحظه ای که شاتر گوشیتان را فشار می دادید شاید یک جوان ، یک زن ، یک همسر با شلیک گلوله تروریست ها بر زمین افتاد و شهید این خاک شد شهید این مرز و بوم شد شهید حفاظت از آرامشی شد که شما از درون مجلس شورای اسلامی آن عکس سلفی را بگیرید و زیر آن بنویسید “یهویی”، “همین الان داخل صحن علنی مجلس” و یا هر کپشن دیگری.
برادر ارزشی ، هموطن ، ایرانی ، مسلمان آن لحظه ای که شما خندان و شادان وقت داری بنویسی “همین الان داخل صحن علنی مجلس” ، جوانی ، مردی ، پدری دست به تفنگ برای آرامش تو در حال جنگ است و در حال خون دادن.
این “یهویی” لعنتی از ذهن شلوغم بیرون نمیرود ، “یهویی” انفجار انتحاری ، “یهویی” شلیک گلوله های داغ بر روی مردم بی گناه ، “یهویی” شاتر دوربین گوشی آقای نماینده ، “یهویی” تهران غرق در ماتم اندوه ، “یهویی” ایران در غم از دست دادن ایرانی.
در یکی از ویدئوهای منتسب به داعش در یک صحنه روی دیوار مجلس نوشته بودند : آمدیم که بمانیم. “یهویی” یاد خرمشهر و دیوار نویسی های عراقی ها افتادم که نوشته بودند : آمدیم که بمانیم . بعد از آزادسازی خرمشهر شهید بهروز مرادی زیرش نوشته بود : آمدیم ، نبودید.
آقای نماینده عزیز خرسند از آنیم که مردان و پاسداران غیوری هنوز راه شیهدان جهان آرا ها و مرادی ها و صیاد شیرازی ها و… را ادامه می دهند وگرنه “یهویی” چه می کردیم ؟ به شما تکیه می کردیم؟ شمایی که بر سر هم طیفان خود داد می زنید و متهمشان میکنید؟ هیهات براین آشفته بازار.
امروز “یهویی” ها زیاد شد اما “یهویی” یادم افتاد که : از ماست که بر ماست.
امروز شعار “درکنارهم” ، “we are together” ترند اول توییتر شد. اما اینبار این ترند صرفا حرف نبود این ترند بازنشر تصویر پشت به پشت مردان نیروی انتظامی ، سپاه ، لباس شخصی ها ، آتش نشانان ، عکاسان خبری برای نجات مردم در بند بود.
این ترند باز نشر نجات کودکی در شرایط “یهویی” تروریستی توسط پاسداران ایران بود که غرور امنیت را به مردم هدیه داد.
آری ما همه در کنار یکدیگر هستیم و آرزو می کنیم آقای نماینده یا آقایان وکیل مردم یاد بگیرند در کنار فرززندان پاسدار و حافظ امنیت و آرامش ایران سربازی بیش نیستند و سلفی های لعنتی “یهویی” خود را بگذارند برای جشن های ملی نه در مواقع بحرانی.

ایکاش امروز نمایندگان ما که انتخاب ما هستند چهره ای از خود نشان می دادند که می توانستیم با افتخار جلوی مردان واقعی جان برکف بایستیم و به احترامشان ایستاده کف بزنیم. لبه درست است داشتیم نماینده ای که دست به کلت شد و از وطنش در آن لحظات با جان و دل دفاع کرد و یا بسیاری از نمایندگان که در آن لحظات سعی در ایجاد آرامش فضای حاکم داشتند اما به ولله چهره های خندان شما در فضای مجازی به موازات ریخته شدن خون هم میهنانمان آتشمان زد. شرمسارمان کرد.
برادران سپاه پاسداران ، برادران نیروی انتظامی ، عاشقان گمنام اطلاعات و … انتخاب همه مردمان وطنم شمایید و نمایندگان بر حق ما شما هستید که نه با یک مشت حرف بلکه با جان کف دستتان به دنیا نشان دادید ما ایرانی ها با هم هستیم پشت به پشت دوش به دوش.
من به عنوان کوچک ترین فرد این وطن خداوند عادل و دادگر را ممنونم که در کشوری زندگی می کنم که مردمانش در شرایط سخت قویا در کنار هم برای یک هدف مشترک از جان خود مایه می گذارند و “یهویی” عرصه را خالی نمی کنند ، به امید آنروزی که مدیران پشت میز نشین ما یاد بگیرند در شرایط بحرانی باید در کنار مردمان خود باشند نه اینکه به زیر میز های مدیریتشان پناه ببرند و مخفی شوند و بعد از شرایط بحرانی و در شرایط به اصطلاح سفید “یهویی” پیدا شوند.
چه خوب گفتند آقای محسن رضایی : این ماجرا تمام می شود…
با غم انگیز ترین حالت تهران چه کنم…
همه با هم در کنار یکدیگر

به امید “یهویی” های بهتر در جشن های ملی
محی الدین رجبی