🔺گفت‌وگوی منتشرنشده با عباس معروفی: ما سیاستمدار نیستیم/ جهانی نمی‌شویم چون همیشه انفرادی حرکت می‌کنیم/ من غیر از نوشتن و معلمی کاری نکرده بودم. چرا در کشورم نیستم؟

در گفت و گویی که روزنامه سازندگی امروز از عباس معروفی منتشر کرده است، آمده است:

🔹ما جامعه‌شناس و سیاستمدار و فیلسوف نیستیم ما داستان نویسیم، ما نویسنده‌ایم.

🔹نویسنده و داستان‌نویس قرار نیست در رمان جامعه شناسی و روانکاوی کنند؛ این کار دیگران است. تنها کار ما نوشتن داستان است.

🔹چرا ما جهانی نمی‌شویم؟ چون همیشه انفرادی حرکت می‌کنیم

🔹کشور ما سراسر از رئالیسم جادوئی است. همین تذکره الاولیا لبریز از جادو است.

🔹حسادت‌ها و بخل‌ها یکی از مشکلات ما است.

🔹مرزها برای سیاستمداران و بده بستان‌های تجاری است نه برای نویسندگان.

🔹هوشنگ گلشیری بزرگترین داستان‌کوتاه‌نویس قرن ما است.

🔹من پر از امید هستم. پایان همه‌ی کتاب‌های من پر از امید است؛حتی سمفونی مردگان.

🔹اگر ادبیات ما تلخ است، حتما زندگی خیلی به ما تلخ گذشته است.

🔹من واقعا می‌توانستم سالی ۵۰ داستان‌نویس خوب در دانشگاه تهران تربیت کنم، از این فکر می‌رنجم.

🔹شاملو شاعر بزرگی بود اما یک اشکال داشت؛ شاملو ویترین چینی بسیار خوبی داشت اما کسانی که شاملو به عنوان آینده به آن‌ها نگاه می کرد، هیچی نشدند. شاملو می‌گفت فلانی امید شعر ماست، امید که هیچ، الف شعر ما هم نشد.

🔹آدم در خارج از کشور وقتی اثری می‌نویسد ریشه‌اش را در آب می‌گذارد تا روزی که آن اثر در کشورش در خاک رود.