دنیا حیدری گرفتن حق فوتبال ایران به حرف نیست

روزنامه «جوان» در صفحه ورزشی خود و در یادداشتی از «دنیا حیدری» نوشت:

ایران تنها قربانی سرمبان بود و بس، چراکه حالا سوریه در کوالالامپور از ازبکستان پذیرایی می‌کند و دیگر در آن زمین باتلاقی که از موش گرفته تا سگ در آن پرسه می‌زدند، خبری نیست. نه چون تجربه بازی با ایران این تیم را به فکر آن انداخته باشد که برای برگزاری دیدارهایی بهتر و باکیفیت‌تر یا کم کردن احتمال مصدومیت بازیکنان خودی یا حریف زمینی دیگر را برگزیند. چراکه همانطور که خبرنگاران ایرانی در کنکاش با مسئولان کنفدراسیون فوتبال آسیا به آن پی برده بودند، زمین بازی با ایران درست زمینی بوده که سوری‌ها خود بر میزبانی در آن اصرار داشته‌اند.  اتفاقات بازی با سوریه البته بیش از آنکه به بازی‌های روانی و برنامه‌های خاص این تیم در خارج از زمین برای گرفتن امتیاز از ایران برگردد، به عدم توانایی مسئولان ایران در گرفتن امتیاز از AFC برمی گردد و یک بار دیگر ضعف ایران در کنفدراسیون فوتبال آسیا را به تصویر می‌کشد!

فوتبال ایران این روزها از لحاظ فنی در جایگاه بسیار خوبی قرار دارد. تیم ملی بازی‌های مقدماتی جام جهانی را با بهترین نتایج پشت سر می‌گذارد، در رنکینگ هم به رتبه‌های درخور توجه می‌رسد، اما خارج از مستطیل سبز همچنان برای گرفتن حق خود ناتوان است و به‌‌رغم آنچه انتظار می‌رود، نمی‌تواند به کوچک‌ترین موفقیتی در خصوص گرفتن حق مسلم خود دست یابد و همواره باید با گردن کج، ‌شاهد حق‌خوری‌های فاحشی باشد که یکی پس از دیگری به فوتبال ایران روا می‌دارند.  بدون شک در گرفتن حق فوتبال ایران، ‌لابی‌های زیادی می‌شود، ‌خصوصاً از طریق کشورهای عربی حاشیه خلیج همیشه فارس که در دشمنی با کشورمان ید طولایی دارند و حالا نیز به پشتوانه خصومت‌های عربستان، داستان‌های خصمانه‌ای را دنبال می‌کنند، اما آنچه که در این میان حائز اهمیت است، نه رفتار خصمانه و کاملاً قابل انتظار دشمنان، ‌که عدم توانایی مسئولان داخلی فوتبال ایران است. مسئولانی که عادت دارند به خوابیدن در باد پست‌های تشریفاتی و لبخند‌های ظاهری و عکس‌های یادگاری اما وقت عمل که می‌رسد، ناله سر می‌دهند که اتفاقات براساس دشمنی‌ها با ایران است که رقم می‌خورد. حال آنکه دشمنان قسم‌خورده فوتبال ایران نه به دلیل توانایی‌های بالایی که دارند که به جهت ضعف دیپلماسی ورزشی ایران است که می‌توانند راه و بی‌راه به موفقیت‌های چشمگیر دست یابند.

دشمنی عربستان با ایران و امثال آن مسئله‌ای کاملاً واضح و مبرهن است، مسئله‌ای که باعث گرفتن حق طبیعی میزبانی ایران در بازی‌های جام باشگاه‌های آسیا شد، اما انتخاب داور عرب زبان برای بازی با تیم‌های عربی نظیر سوریه، یا داور استرالیایی که سابقه خوبی از قضاوت برای ایران نداشت، سکوت کنفدراسیون فوتبال آسیا و همچنین ناظر فیفا در مقابل زمین سرمبان که بدون شک داور عراقی نباید اجازه برگزاری بازی در آن را می‌داد و مسائلی نظیر آن جز به ضعف مسئولان ورزش ایران برنمی‌گردد. مسئولانی که از قضا یکی از آنها صاحب یکی از صندلی‌های AFC نیز است، اما در پی اتفاقات اخیر بارها ثابت شده پستی که او بدان افتخار می‌کند جز یک صندلی تشریفاتی برای یک تماشاگر صرف نیست که اگر بود، شاید شاهد اتفاقات این‌چنینی یا حداقل خوردن حق فوتبال ایران در بین برترین‌های آسیا آن هم با دلایلی کاملاً مضحک و خنده‌دار نبودیم.  مشکل فوتبال ایران امروز عدم نفود در کنفدراسیون فوتبال آسیا و فیفاست؛ مسئله‌ای که حتی سرمربی تیم ملی نیز بارها و بارها بدان اشاره کرده است. تاج اگرچه چند مرتبه به‌طور شفاهی از این مسئله گله کرده و مدعی است نمی‌تواند شاهد این گونه حق خوری‌ها باشد اما فوتبال ایران برای گرفتن حق مسلم خود به چیزی بیش از صحبت‌های شفاهی با رسانه‌های داخلی نیاز دارد. فوتبال ایران به عزمی جزم و همتی متعالی برای گرفتن حق مسلم خود خارج از میدان نبرد دارد؛ مسئله‌ای که بزرگ‌ترین ضعف فوتبال در طول سال‌های اخیر بوده است!