موضوع بنزین و قیمت بنزین همیشه در ادوار و دولت‌های مختلف یک بحث چالش برانگیز بوده است. دولت‌ها با این امید که با افزایش قیمت بنزین می‌توانند هم مصرف بنزین را کم کنند و هم روی کاهش قاچاق بنزین اثرگذار باشند، اقدام به افزایش قیمت بنزین کرده‌اند و اصلا موضوع یارانه‌ها در آذرماه سال ۱۳۸۹ برمبنای همین تفکر بوده که می‌توان با واقعی کردن قیمت بنزین هم به کاهش مصرف بنزین و هم به کاهش قاچاق و هم به بهبود معیشت دهک‌های کم درآمد اقدام کرد. اما عملا آنچه که اتفاق افتاد این بود که مسئله ریشه‌ای حل نشد.
براساس پیچیدگی‌های سیاسی، احزاب سیاسی به خصوص آنها که منتخب‌شان بر سر کار است و به نوعی با اغماض حزب حاکم در قوه مجریه به حساب می‌آیند، درحالی که حزب نیستند و جبهه‌اند و درحالی که حاکم نیستند، اپوزیسیون به حساب می‌آیند چرا باید وارد عرصه‌ای شوند که جز هزینه، نتیجه‌ای برای خود و دولت و کشور ندارد؟ هزینه اول؛ بستن دست دولت اصلاح‌طلب در مذاکره‌ای است که طرف مقابل تاکنون هیچ وعده‌ای برای لغو همه تحریم‌ها نداده است و بهای این سازش را فقط یک صلح مسلح می‌داند. در میان مذاکره، حمله می‌کند، صلای پیروزی طرف مقابل را نه به مصالحه که به تسلیم فرا می‌خواند.
در دهه‌های ۵۰ و ۸۰ دوبار با افزایش بی‌سابقه درآمدهای نفتی روبه‌رو شدیم، اما در هر دوبار، سیاست بر توسعه غلبه کرد. چرا هربار در لحظه‌ای که “درِ طلایی نفت” باز شد، ایران به جای عبور به اتاق توسعه، وارد راهروی خطا شد؟
