ادره حکیم الهی مثل هنرش خالص و خلاصه است و هنر هیچ‌گونه نمایشی در رفتار و پوشش او ندارد. هنر برایش حقیقت است نه واقعیت که وابسته به زمان و مکان و تصمیم باشد. سنگ‌ها را دوست دارد و درخت‌ها را می‌فهمد. کوه بزرگی است که از فرهاد تقدیر تیشه‌های زیادی خورده و درخت بزرگی که سایه بخیل نداشته است و گل‌های کوچک زیادی در سایه‌اش رشد کرده‌اند. او اخیراً در رشت (خشکه اسطلخ) فعالیت‌های حرفه‌ای خود را دنبال می‌کند.