سکوت رئیس مجلس در برابر توهین‌ها حمله به روحانی عملیات فرار به جلو

جارستان به نقل از شرق؛ «نماینده‌ها یک طرح روشن و مشخصی برای برون‌رفت از این وضعیت ندارند و فکر می‌کنند مهم‌ترین وظیفه‌شان دعواکردن با دولت است»؛ این سخنان چندی‌قبل محمدرضا باهنر، اصولگرا، درباره ساکنان تازه پارلمان آن‌قدر صدق می‌کند که هر روز می‌توان یک مصداق جدید برای آن یافت. وقتی کهنه‌کار پارلمانی اصولگرایان درباره هم‌سلکان تازه‌کارش در مجلس این‌گونه سخن می‌گوید، دیگر دلیلی ندارد اصلاح‌طلبان یا منتقدان مجلس فعلی زحمت زیادی بکشند. نمونه آخر مصداق این سخنان باهنر، گفته مجتبی ذوالنوری، رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس است که بحث اعدام روحانی را پیش کشیده. ذوالنوری در حساب توییتری خود نوشت: «جناب روحانی اگر برای توجیه مذاکره با دشمن، علت صلح امام حسن با معاویه را خواست، اکثر مردم از امام ذکر می‌کنید! امروز اکثریت قاطع ملت ایران به کمتر از عزل و مجازات شما راضی نمی‌شوند؛ با منطق شما، رهبر انقلاب باید دستور دهند هزار بار شما را اعدام کنند تا دل مردم عزیز راضی شود». چند روز قبل‌تر هم عنابستانی، نماینده خراسان، درباره روحانی گفته بود: «او آن‌قدر وقیح است که ملت خویش را به مسخره گرفته است. کشور به حال خود رها شده و مردم در تأمین مایحتاج خویش درمانده‌اند و زیر خط فقر دست‌و‌پا می‌زنند و رئیس‌جمهور در بند حفظ خط‌ ریش خویش است! اف بر تو که ملتی را شرمنده کرده‌ای!».
«حسام‌الدین آشنا» در واکنش به توهین‌ها به رئیس‌جمهوری در حساب کاربری خود در توییتر نوشت: فحاشی انسان را نه دانشمندتر می‌کند و نه نورانی‌تر».
سکوت قالیباف در برابر فحاشی‌ها
از مجلس اول که پر از هیاهو و جنجال و حتی زد‌و‌خورد بود، تصویری به جا مانده که عده‌‌ای از مذهبی‌های انقلابی در حال زد‌و‌خورد با نزدیکان بازرگان و جبهه ملی‌اند. گویا هاشم صباغیان پشت تریبون بوده و نمایندگان در حال فحاشی که علی‌اکبر معین‌فر خطاب به رئیس جلسه، هاشمی‌رفسنجانی، فریاد می‌زند: «آقای رئیس، این چه وضعیتی است؟ چرا مجلس را آرام نمی‌کنید؟» و بعد خودش به طرف تریبونی می‌رود که هاشم صباغیان در آن ایستاده و با اعتراض نمایندگان طیف خط امام نطق پیش از دستورش ناتمام مانده بود. معین‌فر هنوز جلوی تریبون نرسیده، عده‌ای از نماینده‌ها سر وی ریختند. در عکس به‌جا‌مانده، هاشمی هم که ریاست مجلس را بر عهده داشت، ساکت، آرام، با لبخند و بسیار خونسرد به جریان نگاه می‌کند». بعدها هاشمی درباره این عکس و چرا اقدامی برای حل دعوا نکرده بلکه در حال لبخندزدن است، گفته بود: «… منظره، یک طنز تاریخی بود. هرکس هم بود، لبخند تلخی می‌زد که چرا اینها با هم این‌گونه رفتار می‌کنند؟ در همان صحنه من خیلی زود آنها را از هم جدا کردم. وقتی جلسه متشنج شد، یک‌ربع تنفس دادم تا همه بیرون بروند و فضا تلطیف شود. در مجلس احترام همه گروه‌ها را نگه می‌داشتم…». هاشمی این‌گونه از خودش رفع اتهام می‌کند؛ یعنی معتقد است عکس فقط همان لحظه را نشان داده، اما او بعدها برای آرام نگه‌داشتن فضا اقدام کرده است. نقدی که این روزها به قالیباف وارد است، این است که او هیچ اقدامی برای آرام نگه‌داشتن مجلس و جلوگیری از تندروی، چه در صحن پارلمان و چه در حال‌و‌هوای کلی نمایندگان انجام نمی‌دهد.‌از همان روزی که وزرای روحانی پایشان را به مجلس یازدهم گذاشتند، کمابیش شاهد اهانت‌ها و فحاشی‌های اصولگرایان پارلمان‌نشین به دولت هستیم. شاید متشنج‌ترین جلسه را ظریف داشت که آماج حملات قرار گرفت. احتمالا یکی از دلایلی که روحانی به‌جز روز افتتاحیه دیگر پایش را به پارلمان نگذاشته، همین است؛ تا جایی که در جریان جلسه رأی اعتماد نمایندگان به «علیرضا رزم‌حسینی»، گزینه پیشنهادی دولت برای وزارت «صنعت، معدن و تجارت»، برخی نمایندگان که در مخالفت با رزم‌حسینی سخنرانی می‌کردند، به رئیس‌جمهوری توهین کردند. در همین ارتباط، معاون اطلاع‌رسانی و ارتباطات دفتر رئیس‌جمهوری نیز با انتقاد از سکوت رئیس و چهره‌های سرشناس مجلس در برابر اهانت برخی نمایندگان به رئیس‌جمهوری گفت: «این بدعت با اهانت به روحانی شروع شد، اما بعید نخواهد بود آن روز که ناسزاگویی از تریبون پارلمان، دامان سکوت‌کنندگان را بگیرد». «علیرضا معزی» نوشته بود: «بر نورسیدگان و میان‌مایگانی که با بددهانی در جست‌وجوی دیده‌شدن هستند، حرجی نیست، اما شگفتی از رئیس و چهره‌های معتبرتر مجلس است که با سکوت، به شکل‌گیری بدعت شنیع فحاشی از تربیون مجلس مجال دادند. این بدعت با اهانت به روحانی شروع شد، اما بعید نخواهد بود آن روز که ناسزاگویی از تریبون پارلمان، دامان سکوت‌کنندگان را بگیرد. در این روزگار تلخ و جان‌فرسای جنگ و تحریم و بیماری، حداقل در دشمنی و انتقام‌گیری، جوانمرد باشید».‌قاسم میرزایی‌نیکو، نماینده سابق نیز در واکنش به اظهارات توهین‌آمیز برخی‌ نمایندگان مجلس شورای اسلامی به رئیس‌جمهوری گفت: مجلس باید طبق فرمایشات رهبری، راه‌حل مشکلات را بیابد و بدون فرافکنی به مردم توضیح دهد. اگر نمایندگان می‌خواهند برای مجلس کار جدیدی انجام دهند، باید کاری کنند که شرایط کشور بهتر شود نه اینکه با اتهام‌زنی و توهین در پی یافتن نقش و جایگاه خود باشند.‌میرزایی‌نیکو درباره سکوت رئیس مجلس برابر رفتارهای خارج از عرف برخی نمایندگان، با اشاره به سفرهای استانی نمایندگان تحت عنوان نظارت میدانی گفت: علی لاریجانی در دوران ریاست خود در مجلس دهم، برای مراسم‌ و افتتاح‌ به سفرهای استانی می‌رفت و وقتی هم که در قم بود، وقت خود را صرف رسیدگی به مشکلات مردم این شهر می‌کرد؛ بنابراین سفرهای استانی نماینده مردم تهران چه مشکلی از سایر شهرها و استان‌ها حل می‌کند؟ آنها برای این‌گونه اقدامات باید با سازمان برنامه‌و‌بودجه و وزیر هماهنگ کنند تا آنها این کارها را انجام دهند. آنها بهتر است فرصت اندک خود را برای شنیدن و رسیدگی به مشکلات مردم تهران که به آنها رأی داده‌اند، اختصاص دهند.
در اینکه راه‌یافتگان به پارلمان علیه، مخالف و منتقد روحانی بوده و هستند، شکی نیست، اما چرا ادبیات آنها تا این اندازه خصمانه و به قول معاون ارتباطات رئیس‌جمهوری خارج از شأن نمایندگی، دهان‌دریده و فرومایه است؟ آیا این فقط ناشی از شدت عصبانیت نمایندگان از دولت است یا ماجرا چیز دیگری است؟ اینکه مجلس اصولگرا با هزاران وعده روی کار آمد و قول‌هایی داده که نه در توان مجلس به‌طور عام است و نه در ید این نمایندگان به‌طور خاص و حالا نگران از انباشت این مطالبات در شرایط خطیر، به‌ویژه اقتصادی، فرار به جلو را برگزیده است؟ نمایندگان می‌دانند که نه با قانون‌گذاری و نه حتی به قول خودشان با نظارت، نمی‌توانند نقشی در بهبود اوضاع داشته باشند، پس بهتر است آنچه را مرادشان از نظارت است، به نازل‌ترین شکل یعنی فحاشی به دولت پی بگیرند تا به رأی‌دهندگانشان ثابت کنند چندان هم منفعل نبوده‌اند!‌