یک زبان دارم دو تا دندان لق * می زنم تا می توانم حرف حق/ سالروز درگذشت گل آقای ایران

اختصاصی جارستان- سرویس ادبی: زنده یاد کیومرث صابری فومنی (گل آقا) ادیب و طنزپرداز معاصر هفتم شهریور ۱۳۲۰، زمان حضور ارتش متفقین جنگ دوم جهانی، در گیلان شهرستان صومعه سرا به دنیا آمد.
پدر وی که کارمند وزارت دارایی و اصالتاً اهل رشت بود، در سال ۱۳۱۷ به اداره دارایی صومعه‌سرا منتقل شد. و در سال ۱۳۲۱ به اداره دارایی فومن انتقال یافت که چند ماه بعد در همان شهر درگذشت. مادر صابری که از معدود زنان باسواد شهر بود در مکتب‌خانه قرآن تدریس می‌کرد و چون این درآمد تنها ممر معاش خانواده پس از مرگ پدر بود، کفاف زندگی‌شان را نمی‌داد و برادرش که در آن زمان ۱۵ ساله بود تحصیل را رها کرد تا با کار خود به معیشت خانواده کمک کند.

صابری اولین شعرش را در چهارده سالگی هنگامی‌که کلاس هشتم دبیرستان بود، برای درج در روزنامه دیواری مدرسه‌شان سرود که یک غزل هشت بیتی با عنوان یتیم بود. علت این نامگذاری کاملاً مشخص بود. او می‌گفت: «از چهارده سالگی تا شانزده سالگی جمعاً نه شعر سرودم که تمام آنها یا عنوان یتیم داشت یا درباره یتیم بود!»
اولین نوشته صابری، بین سالهای ۱۳۳۹ـ۱۳۳۶ در مجله امید ایران چاپ شد. عنوان آن شعر هم یتیم بود!

صابری در اولین سال تحصیل در دانشکده (۱۳۴۰) در تظاهرات دانشجویی شرکت کرد و مضروب و دستگیر شد. گردن او از ضربات باتوم به شدت آسیب دیده بود. او شعری به طنز و سیاسی سرود و با امضای «گردن شکسته فومنی» برای توفیق ارسال کرد.
پس از چاپ این شعر در چند شماره بعد توفیق، صابری به طنزنویسی کشیده شد. او تا سال ۱۳۴۵ گهگاه اشعاری برای توفیق می‌فرستاد.
سال ۱۳۴۵ با کمک «حسین توفیق» به تهران منتقل شد و در یکی از دبیرستانهای تهران به تدریس پرداخت.

صابری بعدها در هنرستان صنعتی کارآموز تهران، با محمدعلی رجایی که بعد از انقلاب اسلامی به نخست‌وزیری و ریاست‌جمهوری رسید، آشنا شد. این آشنایی به دوستی صمیمانه این دو انجامید و تا زمان شهادت محمدعلی رجایی (هشتم شهریور ماه ۱۳۶۰) ادامه یافت. وی با تشکیل دولت شهید رجایی، به‌عنوان مشاور فرهنگی ایشان مشغول به کار شد.
استاد صابری در سال ۱۳۶۲ ناگهان از همه مسئولیت‌های دولتی خود کناره گرفت و پس از مدتی شروع به نوشتن یادداشت‌های روزانه طنز با نام مستعار «گل‌آقا» و تحت عنوان ‌ دو کلمه حرف حساب با محتوای انتقاد از دستگاه‌های دولتی و مشکلات موجود جامعه در روزنامه اطلاعات کرد، که نقطه عطفی در طنز نویسی ایران بود. پس از گذشت ۶ سال صابری تصمیم گرفت هفته‌نامه گل آقا را منتشر کند. فعالیت‌های گل آقا منحصر به هفته‌نامه باقی نماند؛ ماهنامه گل‌آقا، سالنامه گل‌آقا و هفته‌نامه «بچه‌ها…گل‌آقا» از دیگر فعالیت‌های کیومرث صابری بود.

صابری در سال ۱۳۴۵ ازدواج کرد. ثمره این ازدواج، یک پسر و یک دختر بود. پسرش آرش در سال ۱۳۶۴، بر اثر یک سانحه اتومبیل درگذشت. درگذشت او که سال دوم دانشگاه را می‌گذراند، بر قلب صابری داغی جانکاه گذاشت، اما باعث نشد که او از هدفش که شادی‌آفرینی و مقابله با مفاسد بود، دست بردارد.

گل آقا بدون هیچ گونه وابستگی به جناح های سیاسی همان طور که خود می نوشت؛ گل آقای ایران زمین بود و نشانش مدام بر جلد مجله اش حک می شد: یک زبان دارم دو تا دندان لق/ می زنم تا می توانم حرف حق.
اگرچه در سالروز رفتنش از سرای خاکی، هنوز کورسوی یادی برجاست اما هنوز تلخندهای گل آقا بواسطه آثارش ماندگار است.
گل‌آقای ملت ایران سرانجام در صبح روز جمعه یازدهم اردیبهشت ماه ۱۳۸۳ پس از طی یک دوره بیماری سنگین(سرطان خون) دار فانی را وداع گفت و به ملکوت اعلی پیوست.