کرونا زیر پای خیران زانو می زند

جارستان: زمانه گذشت تا در هجوم ویروس ها گرفتار شدیم ؛ زمانمان به فیلم های تخیلی می ماند شهرهای خالی شده و مردمانی با هیبت های متفاوت؛ اما آنگاه که همه چیز پایان یافته می نماید نیروهای تازه خود را نشان می دهند؛ خیران در کشاکش لحظه های تلخ به میدان آمدند.

میل به ملال نیست اما گاه چنین می شود؛ اتفاقات از پس هم نفس تنگ می کنند و این بار ویروس کرونا بر گلوی مردمان جهان چنگ انداخته و مردم سرزمینمان را بیش از پیش گرفتار کرده و بیش از همه وقت بر طبل مرگ کوبد و جامعه را در هجوم هیولایی خوفناک به وحشت دچار کرده است .
فضای مجازی بر شدت باران خبر افزوده و آمار درگیران کرونا هر بار بیشتر تِرَند (پر بحث ترین اخبار)می شود ؛ کادر بهداشت و درمان جان برکفان مبارزه با شیوع کرونا معرفی شدند و راه به راه بر تعداد جان نثاران این عرصه افزوده شد ؛ مسئولان هر بار بیشتر غافلگیر شده و هر بار ویروس وحشی تر شد و کادر درمان گلایه مندتر از نداشتن تجهیزات و مدام خبرهای تب و تاب جامعه در جست وجوی دارو ، ماسک و مواد ضد عفونی فضای خبر را داغ تر کرده و بر نگرانی ها می افزاید.
به قول ویل دورانت: “آنجا که طبیعت توقف می کند ، هنر آغاز می شود” و در این زمستان سخت که بیش از پیش بر این سرزمین، سخت گذشت وظیفه هنر در این توقف طولانی آغاز یک حرکت است با تبلور صداهایی تازه در اندیشه هایی نو و رویشی ققنوس وار در میان خاکسترهای بجا مانده از سوز زمستان؛ خیران به میدان آمده اند ، مرهم شده و حرکتی تازه آغاز شده است .
برآیند کلام خیران به میدان آمده در بحران کرونا گیلان در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اینست:حال که ویروس خانمانسوز کرونا بر دردهای مان افزوده،هرکدام از ما ضمن اینکه حق داریم انتقاد کنیم و خواستار مسئولیت شناسی ، شفافیت و مدیریت صحیح باشیم، وظیفه داریم که به اندازه توان خود برای رفع مشکل تلاش کنیم؛ وظیفه مقابله با ویروس نباید تنها بر دوش کادر پزشکی باشد.

در میان رسوب اخلاقی که از احتکار ماسک تا تجهیزات پزشکی نشان داشت و با تبدیل الکل صنعتی به الکل سفید مرگ ده ها نفر را رقم زد ، بینش هایی درخشان و ادراکی موجز یافت شد؛ سرشناسان چون “وریا غفوری” به میدان آمدند ،بسیاری اجاره ها بخشوده شد و از دولت نیز طلب بخشودگی برای مردم شد.
این خوش خبرها نیز چون بدخبرها در فضای مجاز پیچید تا خبر رسید در گیلان نیز از سوی خاندانی بزرگ تعدادی تجهیزات تنفسی به ارزش صد ها میلیون تومان به بیمارستانی در رشت اهداء شد.
نخواستند نامشان به هیچ عنوان هویدا شود و یک نفر از اعضای این خاندان که خود پزشک است در گفت و گو با خبرنگار ایرنا گفت:مهم نیست متولیان چه نگاهی دارند خود ما خودمان را “شهروند” بدانیم و پای حقوق مترتب بر این مفهوم بایستیم ؛کار را تنها وسیله تامین معاش ندانیم بلکه آن را نوعی عبادت تلقی کنیم.
در سخن گفتن امساک می کند اما با اصرار تنها می گوید : به گفته ارنست همینگوی ،مرگِ هر انسان جانم را می کاهد چرا که من با تمام بشر درهم آمیخته ام؛ از این روی احساس نشاطی که در یاری به همنوع بروز می یابد وصف ناپذیر است.
خَیِر دیگری در گیلان کارخانه تولید مواد ضد عفونی تخصصی اش را در این روزهای سخت و بحران تنها به تولید آب ژاول اختصاص می دهد و آن را رایگان در اختیار کارخانه ها و بیمارستان ها قرار می دهد .
در خیابان چمران رشت صاحب رستورانی شادمان است و در گفت و گو با خبرنگار ایرنا می گوید : برای بخشودگی اجاره بهای مغازه ام شادمان نیستم ؛ شادمانه ام برای زنده مانی انسانیت است.
وی ادامه می دهد : صاحب مغازه ام این ماه تماس گرفت و گفت کسادی بازار این روزهای کرونا زده را درک می کنم؛ این ماه نیازی به پرداخت اجاره مغازه نیست.
وی اضافه می کند: دستم به دهانم می رسد و به شکرانه این رفتار صاحب مغازه ام نیمی از اجاره بهای مغازه را به یکی دو دست فروش که می شناسمشان خواهم داد تا شرمنده خانواده نباشند.
دنیا به سرعت رو به تغییر است و برداشته شدن مرزها از طریق گستره فناوری و فضای مجازی موجب دگرگونی در زندگی انسان ها شده است و بر حسب این تغییرات، ماندگاری فرهنگ های نیک نیازمند خلاقیت های نوین است.
نذرها بی نظیرند اما می باید همانطور که در راستای برطرف کردن نیازهایی همچون خوراک و پوشاک انجام می شود؛ ابعادش را در گستره فرهنگ و پزشکی نیز گسترش داد.
فرهنگ سازی باید با اصلاح نگرش و آگاهی بخشی صورت گیرد و نشانه ها و سمت و سوها را آنانی که می دانند و مسئولند، باید برای نسل جدید روشن کنند ؛چه بهتر که گاه از سر دانایی و آگاهی برخی الگوها چون نذر غذا بر حسب زمان نو شود و در استحاله ای خوش یمن و مطابق با نیاز مردمان، افقی روشن را برای سرنوشت کشور ترسیم کند.
گاه از پس دمان پر کشاکش تلخ به ایده های مهربان، نهال هایی جوانه می زند و در دورنمای آن سرزمین به شکوفه می نشیند که به قوتش، تلخی رویداد شاید اندکی ملایم تر می گذرد…