تک دُرنای سیبری، ۱۶ آبان وارد فریدونکنار شد

خبر کوتاه بود:

تک دُرنای سیبری، ۱۶ آبان وارد فریدونکنار شد.

دهمین سال است این پرنده که آخرین بازمانده ی جمعیت غربی درناهای سیبری در جهان است به تنهایی کوچ می کند.”

یک بار دیگر خبر را می خوانم.
بار دیگر، دوباره و بارها…
چند سالی میشود که من به واسطه کار خبری پیگیر اخبار و بنا به علاقه و فعالیت در حوزه زیست محیطی پیگیر اخبار محیط زیست هستم اما این خبر حال غریبی به من داد;تک درنای سیبری، آخرین بازمانده از جمعیت خود در جهان، برای دهمین سال به تنهایی کوچ کرده است!
چیزی در این خبر کوتاه است که من درک نمی کنم.
متوجه آن نمی شوم. گویی کسی
با زبانی غریب با من صحبت
می کند.
نا خداگاه بر روی کلمات مکث می کنم: آخرین بازمانده، کوچ تنها، دهمین سال…
می خواهم ببینمش. می خواهم ببینمش و پای حرفهایش بنشیم. می خواهم بدانم این حجم از تنهایی را از کجا آورده است!

از زمستان ۲۰۰۷ تاکنون تنها یک پرنده باقی‌مانده‌است که زمستان‌ها به تالاب فریدون‌کنار می‌آید. تا سالها مسیر پروازی آن نا مشخص بود. سرانجام ردیابی‌های ماهواره ایی نشان داد که او از غرب دریای مازندران وارد ایران شده و در تالاب بین‌المللی فریدون کنار، زمستان گذرانی می‌کند. مسیر مهاجرت این درنا از فریدون‌کنار به سوی سواحل غربی دریای خزر ادامه پیدا کرده و پس از گذشتن از استان گیلان، جمهوری آذربایجان، داغستان، و منطقه آستراخان روسیه به سوی شمال قزاقستان رفته و سپس تا رودخانه اوب در نزدیکی اقیانوس منجمد شمالی ادامه می‌یابد.

قطعأ چیزی فراتر از غریزه در میان است که او ده سال است از اقیانوس منجمد شمالی به اینجا می اید . چیزی فراتر از سرما و گرما، فراتر از خورد و خوراک، فراتر از جفت و عشق و عاشقی.
بی شک این آخرین درنای بازمانده در جهان، از جمع درناهای سیبری، بر سر یک قول، بر سر یک قرار مانده است.
بر سر قرار با تمام درناهای مهاجر سیبری، که دیگر نیستند.
که جمع و نسل شان منقرض شده است و این آخرین درنا، آخرین مهاجر، یک تنه بار تمام آن بسیارانی که رفته اند را بر دوش گرفته است.
شاید با زبان سکوت حامل پیامی برای ما انسان هاست.شاید با پرواز بر اوج خودخواهی ما،بربالای همه تمامیت خواهی و خیره سری ما میخواهد نسل بشر را از اتفاق شومی که در پس این غفلت انتظار ما را میکشد آگاه کند…
می خواهم ببینمش. می خواهم پای حرفهایش بنشیم. می خواهم بپرسم که این حجم از «من» بودن را از کجا آورده است.
اگر چه که مطمئنم بی آنکه پاسخی بدهد، بی آنکه حتی مرا نگاه کند، با گردن افراشته اش، در سکوت به آسمان خیره خواهد ماند….

مهدی قادری/ خبرنگار و فعال محیط زیست