آنچه با جان جوانی ما می‌کنند

 فرزام خباز

روزنامه نگار

باید به حال امروز جوانان گریست و برایش غمگین بود. در این میان اگر از طیف اصلاح طلبان هم باشید باید مرثیه‌ای هم برای پیکر بی جانش سرایید. جوانان امروز و جوانان دیروز که حالا به مرز میان‌سالگی رسیده اند همه از میانمایگی جامعه و آدم هایش سرگردانند. در میان آدم هایی که یک شبه به لحاظ جایگاه فربه شدند و مثل ذرات معلقی فضا را برای نفس کشیدن بسیاری از جوانان تنگ کرده اند. بزرگان اصلاح طلب استان گیلان نیز در این میان چند باره مردود می‌شوند. فربه های امروز چگونه یک شبه دل بزرگان را برده اند ؟ طنز روزگار اینجاست که پیوند اصلاح طلبان با این آدم های فربه، جوانانی را به حاشیه برده که تا دیروز منشا خیر و برکت برایشان بودند. در روزگاری که بسیاری از جوانان از عرصه مدیریتی کشور طرد می شوند یک جریان خاص با حمایت برخی از همین بزرگان به مناسبی می رسند که هیچ درکی از تخصص حوزه مدیریتی و یا هیچ همسویی با مشی اصلاح طلبی ندارند.
همراهی نسل ما تا کجا می خواهد با افرادی که در ظاهر دوست و در پشت صحنه از صد دشمن بدترند ادامه داشته باشد؟ تکه های از هم گسسته اصلاح طلبی که در کش و مکش پست و مقام گمشده، کجاست ؟
در مورد عجیب چند روز اخیر، سهیل سجودی از فعالین جوان با سابقه سیاسی مشخص که در انتخابات ۹۶ هم عضو ارشد ستاد آقای روحانی بود به درخواست و تاکید بسیاری از بزرگان اصلاح طلب برای شهرداری ماسوله مطرح شد و برنامه های خود را برای این شهر تاریخی مدون و در اختیار شورای آن شهر قرار داد. تمام شواهد نشان می داد که سجودی از شانس بیشتری برای نشستن روی صندلی شهرداری ماسوله برخوردار است. اما به یکباره با اعمال فشار نماینده دولت در فومنات بر شورا، گزینه ای خارج از اسامی مطرح شده از جلسه شورا بیرون آمد. تا بار دیگر بزرگان اصلاح طلب نشان دهند که جوانان در اولویت های اولیه سیاست ورزیشان جای ندارند. همچنین گزاره انتخاب شهردار مشخص کرد که نماینده دولت در فومنات و یکی از معاونت های به ظاهر اعتدالی استانداری هیچ همسویی با دولت آقای روحانی و خواست مردم ندارند. موارد مشابه از این دست برای عبدالرضا ابراهیمی ،کامیار چایچی و برخی دیگر از جوانان اصلاح طلب نیز افتاده است.
این سیبی که به آسمان رفته هزار چرخ می خورد تا دوباره به دست ما بیفتد. مصداقش سال ۸۴ ،که وضعیت به ضرر جریان اصلاح طلبی رقم خورد. اما در نهایت این جوانان جریان بودند که بیشترین آسیب را متحمل شدند. در آشفته بازار آن زمان برخی از بزرگان این جریان لابی ها و درآمد های نسبتا بالای خود را حفظ کردند. شاید هم وجه اوپورتونیستی‌شان بر وجه رفرمیستی‌شان چربید و بی خیال آنچه که بر کشور و جوانان می‌گذرد شدند. اکنون نیز همینطور است با شرایطی به مراتب مهیا تر نسبت به گذشته ،با آدم هایی به مراتب میان‌مایه‌تر که ایده ای جز لابی و فشار برای مدیریت خود ندارند.
روی تمام این سخنان با دولتی است که به همت جهادی جوانان در سال‌های ۹۲ و ۹۶ توانست بر سر کار بیاید. در کشور ما رسم شده که وعده مسئولین دولتی به فراموشی سپرده شود یا تا حد امکان تنزل پیدا کند. قرار بود شایستگان به ملت خدمت کنند. اما شایستگان پشت در لابی ها ماندند تا مردان همیشه از شنبه که هیچ اعتقادی حتی به مشی اعتدالی دولت هم ندارند کمر همت را برای سرکوب شور و ایده جوانی ببندند و موجب سرخوردگی آنان شوند.
نسل بعدی حق دارد به ما اعتماد نکند، حق دارد قوی نباشد ،حق دارد به دنبال کتاب نرود. چون نسل پیش از خود را دیده است، دیده که انسانهای قوی در دهه سوم و چهارم زندگی خود هیچ نقشی در آینده سازی کشور و استان خود ندارند و همیشه یکی آن بالا هست نقش باز دارنده را بازی کند. به لطف مدیران غیر همسو با خواست ملت، وضعیت امروز جوانان در استان ، شکل فردای گیلان را نشان می دهد. فردایی از پویایی و تحرک افتاده.
ویژگی نامبارک فعالین سیاسی در استان ما این است که به راحتی سخن نمی گویند و نقد را فدای مصلحت می کنند. می توان با کنش گری انتقادی جوانان را از سوژه ای سرخورده در استان به سوژه ای متعالی سوق داد و با خواست دولت روشنفکران را به عنوان اندامواره در دولت نهادینه کرد.
قشر مدیران غیر همسو، دولت آقای روحانی از درون فرسوده می‌کند و موجب ناکارآمدی خرد و کلان می شود. اینکه چرا هنوز مدیران همسو در استان نهادینه نشدند. به اتاق هایی بر می گردد که برخی از اصلاح طلبان نیز با سکوت خود قواعد جریانی را زیر پا می گذارند.