سه سقوط کرده: ونگر، گواردیولا، مورینیو

آرسن ونگر
آنهایی که حکایت آرسنال را پی می گرفتند از قرار نگرفتن توپچی ها در صف چهار تیم اول لیگ حیرت نکردند. فصل که جلو رفت نوعی احساس خالی بودن طرفداران آرسنال را فرا گرفت، مثل این بود نمی توانند پای شان را روی زمین بگذارند. مثل این بود می دانستند اتومبیلی که درون آن نشسته اند به سوی پرتگاه می رود، ولی کاری ازشان ساخته نبود.  قبول این حقیقت که “عصر ونگر” تمام شده از گفتنش سخت تر شده بود.
آرسنال پس از تابستان ده میلیونی پیارسال، در تابستان پیش دست به جیب برد و ۵/۹۱ میلیون پوند خرید کرد که یعنی پس از منچسترسیتی، منچستریونایتد و چلسی بیشتر از همه دست به جیب برد. ولی تازه واردها جز راب هلدینگ دو میلیونی، بازیکن بیست و یک ساله، سقوط کردند. مصطفی آغاز درخشانی داشت ولی پیش از سال نو نزول کرد، گرانیت ژاکا لحظات دلگرم کننده ای را رقم زد ولی نه بیشتر از اشتباهات مضحکش، و لوکاس پرز یکی از آن خریدهای عجولانه بود. آرسنال با نواخته شدن زنگ لیگ بلافاصله از حریفانش عقب افتاد. یک امتیاز از دو بازی: شکست از لیورپول و تساوی با لستر. شاید درخشش در لیگ قهرمانان مرهمی بر زخم ها می گذاشت، ولی شکست ده گله طی دو دیدار برابر بایرن مونیخ به زخم بزرگ تری بدل شد.
ونگر پس از پنجم شدن آرسنال در لیگ جمله همیشگی اش را تکرار کرد “یک چیز را نمی توانید زیر سئوال ببرید: عشق من به این باشگاه را، من به همه باشگاه های بزرگ نه گفته ام تا این جا بمانم”. تردیدی در این عشق وجود ندارد، ولی آرسنال به چیزی بیشتر از عشق و احساساتگرایی نیاز دارد. تصور “آرسنال بدون ونگر” سخت است، همین طور تصور “ونگر بدون آرسنال”، ولی رمانتیک ترین زوج ها هم روزی از هم جدا شده اند.

پپ گواردیولا
رتبه سوم لیگ منچسترسیتی برای پپ شکست بود یا موفقیت؟ ۱۵ امتیاز کمتر از چلسی قهرمان و ۷ امتیاز کمتر از تاتنهام در رتبه دوم و دوامتیاز بیشتر از لیورپول در رتبه چهارم.
وقتی سیتی در شش بازی اول لیگ پیروز شد تصور کردیم جادوی پپ در انگلیس هم کارساز شده، ولی وقتی سیتی در شش بازی بعدی اش در همه رقابت ها طعم پیروزی را نچشید و از تاتنهام در لیگ شکست خورد دریافتیم پپ در انگلیس به دردسر افتاده. در حالی که یونایتد – مورینیو هرگز همساز نشدند، ترکیب سیتی – گواردیولا گاهی جور می شد و گاهی ناجور. گاهی بسیار معرکه از آب درمی آمد و گاهی بیش از حد نومید کننده.  شش بازی اول لیگ، نیم ساعت بازی سیتی برابر موناکو، نیمه اول داربی منچستر و نبرد با بارسا در خانه بازی هایی بودند که نمی توانستیم سیتی – گواردیولا را تحسین نکنیم، ولی سیتی در لحظات سرنوشت ساز لغزید و زمین خورد و عقب افتاد، مثل دو شکست از چلسی، مثل کسب یک امتیاز طی دو دیدار با تاتنهام. مثل فروپاشی برابر موناکو در حالی که تصور می کردیم سیتی با قرعه خوبی روبرو شده.
اگر از طرفداران سیتی بپرسید می گویند پپ در تصحیح اشتباهاتش کند بود، خیلی کند. همان هایی که می پرسند چرا یحیی توره یگانه هافبک دفاعی قابل حساب سیتی میلیونر شد؟ چرا فرناندینیو در دفاع راست به میدان رفت؟ چرا کلودیو براوو که دو بار قهرمان لالیگا شده بود و درون دروازه شیلی همه را مات کرده بود آن گل های مضحک را خورد؟ چرا سیتی برابر موناکو نتوانست و یوونتوس توانست؟

ژوزه مورینیو
همه انتظار این پیوند را می کشیدند. پیوند جادویی که زمزمه اش از عصر فرگوسن دهان به دهان گشته بود. پیوند مورینیو – یونایتد را. یک مربی خو گرفته به قهرمانی و یک باشگاه معمولا قهرمان در لیگ برتر. لیگ که تمام شد همه انتظارات بیشتری داشتند، خیلی بیشتر، خیلی خیلی بیشتر. مورینیو در آغاز فصل گفت “…هدف ما قرار گرفتن میان چهار تیم اول جدول لیگ نیست، می خواهم قهرمان شوم. نمی خواهم خودم را پشت بهانه های یک فصل بد یا راه نیافتن به لیگ قهرمانان پنهان کنم.” جمله ژوزه یادآور جمله لویی ونگال، مربی پیشین یونایتد، بود “…هیچ وقت برای پنهان شدن پشت کلمه ها و فلسفه بافی ها آدم مناسبی نبوده ام. بیایید مصلحتگرایانه نگاه کنیم ما می خواهیم راهی لیگ قهرمانان شویم”.
یونایتد راهی فینال لیگ اروپا شد: با گذر از سد زوریا (سوم در اوکراین)، فنرباغچه (چهارم در ترکیه)، فاینورد (اول در هلند)، سنت اتین (هشتم در فرانسه)، روستف (ششم در روسیه)، آندرلشت (اول در بلژیک)، سلتا ویگو (سیزدهم در اسپانیا)
آنها جام اتحادیه را فتح کردند: با گذر از نورتمپتن تاون، منچسترسیتی، وستهام، هال سیتی و سوتهامپتن. می توان نتایج یونایتد در این دو مسیر را از کارنامه لیگ برترش جدا کرد، ولی همه چیز به جایی رسید که شکست در فینال لیگ اروپا مصیبت بار می شود. بسان حرکت روی یک تار مو. یا صفر یا یک.
رده ششم با ۶۹ امتیاز یعنی یونایتد در مقایسه با فصلی که ونگال روی نیمکت نشسته بود دو رده پایین تر آمده و یک امتیاز هم کمتر کسب کرده. یعنی یکی از دو بدترین نتایج یونایتد در تاریخ لیگ برتر. فقط هشت پیروزی خانگی طی شانزده بازی در اولدترافورد یعنی بدترین نتایج خانگی پس از فصل ۷۴-۱۹۷۳ که یونایتد از لیگ یک سقوط کرد به لیگ دو. فاصله ۲۴ امتیازی یونایتد با چلسی قهرمان بیشترین فاصله یونایتد با فاتح لیگ از ۱۹۹۰ است. این که رکورد بیشترین تساوی لیگ به یوناتید تعلق دارد، ۱۵ تساوی، به خودی خود طعنه آمیز است.
مورینیو در اواخر فصل بارها مصدومیت ها، خستگی ها و فرصت های از دست رفته اشاره کرد، ولی مگر نگفته بود پشت بهانه ها پنهان نمی شود؟