نامه ۱۰۱۰ دانشجوی شریف در حمایت از روحانی

دوستان عزیز، زنان و مردان سرزمین ایران

ما جمعی از دانشجویان و دانش‌آموختگان دانشگاه صنعتی شریف، به عنوان دوستان و فرزندان شما، تصمیم گرفتیم طی نوشته‌ای از همه‌‌ی هم‌وطنان دعوت کنیم تا بار دیگر به معنا‌ی واقعی مشارکت یا عدم مشارکت خود در انتخابات سرنوشت‌ساز پیش‌رو توجه کرده و سپس به تصمیم‌گیری بپردازند.

در سال ۱۳۸۱ انتخابات شورای شهر تهران به دلایل گوناگون (از جمله فضای موجود در جامعه و برآورده نشدن خواسته‌ها و ایده‌آل‌های به حق جامعه) با تحریم روبرو شد و تنها ۱۳٪ واجدین شرایط در آن شرکت کردند. نتیجه‌ی شورای برآمده از این انتخابات، شهردار شدن محمود احمدی‌‌نژاد بود. او دو سال بعد در انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۴ در حالی که تعداد آرایش یک و نیم میلیون از تعداد افراد شرکت نکرده کمتر بود رئیس جمهور ایران شد. این یک واقعیت بود.

تراژدی هشت سالی (۱۳۹۲-۱۳۸۴) که بر شما و ما و کشورمان گذشت هنوز به تلخی در خاطر همه باقی مانده است. تحریم‌ها و هیچ انگاشتن آن‌ها، وضعیت دانشگاه‌ها، افسردگی دوستانمان، نا امیدی هم‌وطنانمان، مهاجرت بی‌امان نخبگان، بحران ارز، صف‌های طولانی و تورم بی‌سابقه تنها گوشه‌ای از این تراژدی است که ریشه‌ی آن‌ را باید در همان تحریم انتخابات جستجو کرد.

دوستان عزیز و مردم شریف ایران انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۹۶ در پیش است و عدم شرکت در آن نیز یکی از گزینه هاست. اما ما تصمیم گرفته ایم مشارکت و انتخاب کنیم، زیرا کلاس های درسمان و زندگی در جامعه به ما آموخته است که ساختن تدریجی است و آتش افروزی و تباهی آنی. ما آموخته ایم هر دست آوردی چون دست یابی به دموکراسی، عدالت اجتماعی، آزادی، امنیت و رونق اقتصادی پایدار، حاصل روندی تدریجی است که جز با تلاش و زحمت مستمر اعضای جامعه به دست نمی آید.

ما تصمیم به مشارکت گرفته‌ایم چون قدر ساده‌ترین آزادی‌های اجتماعی را می‌دانیم. آزادی هایی مانند حق دسترسی آزاد به اطلاعات و بهره مندی قابل قبول از اینترنت و شبکه های اجتماعی، رفع تبعیض جنسیتی در جامعه و دانشگاه، عدم دخالت دولت در زندگی شخصی مردم، امکان انتقاد و امکان شاد بودن. ما آموخته ایم که انتخاب ما در بودن یا از بین رفتن این آزادی ها مؤثر است و به چشم خود دیده ایم که همین حداقل‌ها هم می تواند باعث امیدواری دانش‌آموختگان دانشگاهیمان شود و از سیل مهاجرتشان بکاهد. ما تصمیم به شرکت در انتخابات گرفته ایم چون می خواهیم زندگی کنیم.

هم‌وطنان باشرافت، برخی از ما هم‌اکنون از “قشر کم درآمد” جامعه محسوب می شویم ، با این وجود به خوبی می دانیم که راه‌کارهایی چون تقسیم پول بی پشتوانه (مانند یارانه و کارانه‌ی بی حساب وکتاب) و اتخاذ تصمیمات غیرکارشناسی و دور از آینده نگری چه بلایی بر سر اقتصاد کشور آورد و دوباره می تواند بیاورد. می دانیم که نادیده گرفتن نظرات کارشناسان – که مانند آن در مورد هشدار و پیش بینی های جمعی از اقتصاددانان در سال ۱۳۸۷ اتفاق افتاد  – کشور را به مهلکه‌ای می‌اندازد که شاید راه گریزی از آن نباشد. بنابراین رأی می دهیم و سعیمان این است که با دقت و منطق و بنا بر واقعیات رأی بدهیم.

ما در هر نقطه‌ای از کره زمین و فارغ از هر مقام و جایگاه، نسبت به وضعیت کنونی و آینده کشورمان بی تفاوت نیستیم و آرزو داریم ایران جایی برای ماندن، بازگشتن و ساختن باشد. شاید تا امروز بارها انتخاب‌های گذشته را سرزنش کرده‌باشیم. باید هوشیار باشیم که انتخاب ما – از رأی دادن تا عدم مشارکت، هر چه که باشد – مایه تباهی آینده خود و نسل آینده نشود. ما تصمیم گرفته‌ایم با رأی خود امکان انتخاب بهتری را برای نسل آینده و فرزندان این کشور فراهم کنیم و امیدواریم این مسیر با همراهی شما طی شود. چرا که معتقدیم مردم این سرزمین را انسان‌هایی با شرافت، با شعور و مسئولیت‌پذیر تشکیل می دهند که شایسته‌ی آینده‌ای امید‌بخش‌تر و روشن‌تر هستند.

به امید فردایی روشن برای ایران و ایرانی، در کنار حسن روحانی