یادواره ای برای یک سوگ

جارستان:  / سارنگ حسنپور: از اواخر بهمن ماه سال ۱۳۹۸ که شیوع بیماری کرونا از استانهای گیلان و قم آغاز گردید کسی گمان نمیکرد که این ویروس کل جهان را فرا بگیرد و جهان را به خاموشی و سکوت و قرنطینه وارد کند.

روزهای سخت ابتدایی شیوع بیماری کرونا برای هم استانی های عزیزمان در گیلان بسیار سخت و طاقت فرسا بود. از این جهت که هنوز پایتخت کشور وارد پیک بیماری نشده بود و حرف گیلان را نمیفهمید و گیلان مظلومانه با تمام هر آنچه که داشت در برابر این ویروس هولناک میجنگید و می ایستاد و تلفات می داد.

بسیاری از خانواده ها عزیزانشان را از دست دادند آن هم در شرایطی بسیار مظلومانه و غریبانه…

خانواده هایی که پدر و مادر و برادر و خواهر و خویشان و نزدیکانشان را از دست دادند در حالیکه نتوانستند حتی برای آخرین بار آنها را در آغوش بگیرند یا حتی دستانشان را بفشارند یا رسومات و مناسک را بجا بیاورند یا مرثیه ای برای این وداع سوزناکشان بخوانند.

چه بسیار جانباختگانی که حتی نزدیکانشان نیز برای تدفین آنان نیامدند و روزها در سردخانه باغ رضوان ماندند.

چه بسیار جانباختگانی که در هنگام تدفین کسی را از بستگانشان بر تشییع خود ندیدند.

چه بسیار بازماندگانی که عصر ها در پشت درب باغ رضوان رشت به انتظار می ایستادند تا درب گشوده شود و آنها بتوانند صرفا بر بالین خاک سرد عزیزانشان بیایند و گریه ای سردهند و التیامی ببخشند نبودنشان را…

و تا مدتها تنها نشانی از این جانباختگان تکه سنگ کوچکی بود که اسم آنان بر آن حک شدند و باقی دیگر سیمان بود و بتن….

آن سالها گذشت ولی خانواده هایی که در گیلان عزیزشان را از دست داده اند می دانند چقدر سخت و دردناک گذشته است.

بنا بر آمار غیر رسمی بالغ بر ۴۰۰۰ نفر ( فوت قطعی و مشکوک کرونا) در گیلان جانشان را از دست دادند و در آغوش خاک آرمیده اند.

شاید برای این فقیدان سعید و مظلوم از همشهریانمان بتوان مراسم یادواره ای برگزار کرد.

شاید این بار پیادراه مرکزی شهر رشت بجای برگزاری طرح ها و نمایشگاههای مختلف ، این بار میزبان تمام بازماندگان این جانباختگان سفر کرده شود.

شاید بتوان تمام تصاویر این عزیزان بی بازگشت را در یک قاب جمع نمود تا یادمان بیاید از آن روزی که انسان هدف قرار گرفته شده بود چندان دور نشده ایم و شاید شمعی بر این شهر برافروخته شود و این شهر بار دیگر با یاد این عزیزان روشن شود.

شاید بتوان در کنار همه روزهای سال و نامهای مختلف، یک روز جهت ادای احترام با پرچمی نیمه برافراشته و سکوتی به یاد غربت آن روزها و بیاد جانباختگانش پرداخت.

این یادواره اگر برگزار شود اولین در کشور خواهد بود و یادواره ای برای روایت گذشت و ایثار و ایستادگی و روایت یک جنگ تمام عیار خواهد بود که همه مردم گیلان در کنار هم ایستادند و از این ایستادن بود که دوباره چراغ زندگی در این شهر و استان و کشور روشنی و رونق گرفت.

این شهر یک مراسم یادواره در شان، به جانباختگانش در ایام کرونا بدهکار است.

میدانم شهردار رشت، این یادداشت را خواهد خواند و در تمهید اجرای یک یادواره مردمی خواهد کوشید.