هشداری به فقیهان و عالمان تا توجیه‌گر ظلمِ ظالمان نباشند

هشداری به فقیهان و عالمان تا توجیه‌گر ظلمِ ظالمان نباشند

بخشی از نامه علی بن الحسین(ع) به مسلم زُهْری که از فقهای مدینه بود:

پس بنگر که فردا که در پیشگاه خدا می‌ایستی چگونه مردی خواهی بود… گمان مبر که خدا عذر تو را بپذیرد و‌ از تقصیرت در‌گذرد؛ هیهات! که چنین نخواهد بود.

خدا در قرآن از علما پیمان گرفته است که « دین خدا را بر مردمان آشکار کنند و‌ پنهان مدارند» و بدان که کوچکترین چیزی که تو پنهان کرده و سبکترین چیزی که آن را تحمل کرده‌ای، این است که دلنگرانیِ ستمگر را بدل به آسودگی کرده‌ای و راه گمراهی را بر او آسان ساخته‌ای؛ و این کار با نزدیک شدن تو به او و‌ پذیرفتن دعوت او صورت گرفته است.

از آن می‌ترسم که فردای قیامت با این گناه در میان خیانتکاران جای داشته باشی و از تو بپرسند از آنچه گرفتی و به ستمکاری ستمگران کمک کردی…. و بپرسند که چرا به کسی نزدیک شدی که حق هیچ‌کس را نمی‌داد و چرا در آن هنگام که تو را به خود نزدیک کرد از باطلی جلوگیری نکردی؟ و چرا با دشمن خدا دوست شدی؟

آیا در آن هنگام که ستمگران تو را برای همکاری فرا‌‌خواندند، همچون قطبی قرار ندادند که آسیاب ستمکاری خویش را بر گرد آن به گردش درآورند، و همچون پلی نشدی که بر تو می‌گذشتند و به بلاها و جنایت‌هایی که بر #مردم روا می‌داشتند دست می‌یافتند؟

آیا تو فریبکاری‌های ایشان را توجیه نکردی و گام به گام ایشان نرفتی؟

آنان به وسیله تو علما را به شک انداختند و دلهای نادانان را به سوی خود جلب کردند… نیرومند‌ترین دستیاران و وزیران ایشان کاری را که تو برای اصلاح فساد ایشان(توجیه فسادشان) انجام دادی و سبب آمد و شد خاص و عام نزد ایشان شدی برای آنان انجام ندادند…

الحیات جلد ۲ صفحه ۴۵۷