🔺عمادالدین باقی: معتقد نیستم خشونت ها به مرحله بدون بازگشت رسیده چون جامعه هنوز مایل به گسترده تر شدن این وضعیت نشده مگر اینکه دیگر هیچ راهی نبیند اما حکومت با همین فرمان اگر پیش برود جامعه بسوی این نقطه هل داده می شود.

✔️ گزیده ها

✍️معتقد نیستم خشونت ها به مرحله بدون بازگشت رسیده چون جامعه هنوز مایل به گسترده تر شدن این وضعیت نشده مگر اینکه دیگر هیچ راهی نبیند اما حکومت با همین فرمان اگر پیش برود جامعه بسوی این نقطه هل داده می شود.

✍️درحکومت عده ای هستند که وقتی از نیروهای پلیس و امنیتی کسی کشته می شود سوگوار می شوند اما برای شهروندانی که کشته می شوند کلمه ای نمی گویند انگار انها برگ چغندرند و عده ای وقتی هر پلیسی کشته می شود شادی می کنند و می گویند حق او بود چون در سرکوب مشارکت داشت.

✍️برخی این ایام می گویند نگرانی از سوریه ای شدن و تجزیه بی مورد است. توجه ندارند در دوره قاجار چند پاره تن ایران جدا شده و ققفاز و آذربایجان و نخجوان وخیلی مناطق دیگر را با زور از ایران جدا کردند. علاوه بر آن در همین یک قرن گذشته دوبار همین اتفاق افتاده و ایران برای مدت کوتاهی تجزیه شده وجمهوری آذربایجان وجمهوری گیلان وجمهوری کردستان درست شده. البته آن زمان هنوز اراده قدرت های جهانی بر فروپاشی ایران نبود و بنفع منطقه هم نبود اما الان بعضی دولت های بی ریشه منطقه ای چنین اهداف شومی دارند. بعضی به استناد تمدن کهن ایران و رشد مردم ایران می گویند چنین چیزی امکان پذیر نیست اما وقتی که کار به نقطه جنگ رسید دیگر آغوش باز و صلح وصفا معنی نمی دهد. مگر در سوریه و لیبی مردم دلشان می خواست این اتفاق بیفتد؟ اما وقتی کار به آنجا رسید دیگر همسایه به همسایه رحم نمی کند. در جامعه شناسی جنگ گفته می شود وقتی که بهمن جنگ و خشونت شکل گرفت، جهان اخلاقی انسانها دگرگون می شود وافرادی که تا قبل از جنگ حاضر نبودند موری را بکشند براحتی انسان را می کشند.

سیاستمداران وکنشگران مدنی و ملی و مسالمت جو در سوریه هم تا قبل از اینکه این اتفاقات بیفتد احتمال نمی دادند که کار به اینجا برسد. همین الان هم گروههای سازمان‌یافته ای وجود دارند که بصورت شفاف از تجزیه سخن می گویند، حامیان مالی، اسلحه و سازمان هم دارند. 

✍️ اکثر کسانیکه این روزها بر طبل خشونت می‌کوبند خودشان یا در ایران نیستند یا در میدان نیستند و هیچ وقت هیچ هزینه ای تحمل نخواهند کرد و جوانان خسته از وضعیت و ناامید از آینده را مثل گوشت دم توپ قربانی می کنند. 

✍️هر طرفی اقدام به خشونت را به گردن دیگری می اندازد. در روش خشونت پرهیز، هر کس باید فارغ از اینکه طرف مقابل چه می کند به سهم خود قدمی بردارد ولو اینکه ‌متضرر شود چون تحمل یک ضرر کوچکتر برای جلوگیری از ضرر بزرگتر است. 

✍️ابزار در اختیار حاکمیت ومسئولیت اصلی هم با اوست، آغازگر هم اوست. راه حل هم عقب نشینی از خشونت علیه نیروهای کف خیابان وجمع کردن لباس شخصی ها در درجه اول است. در درجه دوم پذیرش حداقلی از مطالبات فرهنگی و اقتصادی مردم. 

✍️خشونت در مقام دفاع، اسمش خشونت نیست دفاع است ولی تجویز اینکه عمامه آدمی که نمیدانی کیست و از روی ظاهر حکم بدهی و اجرا کنی فاشیسم است. اینکه رسانه های برون مرزی این پدیده را تبلیغ و توجیه می کنند دفاع مشروع نیست، دنائت است. اینکه آموزش می دهند ماشین و‌ خانه طرفداران حکومت را آتش بزنید، دفاع نیست حمله وخشونت است. اینکه پلیسی اگر سلاح نداشت یا داشت ولی استفاده نکرد او را بزنید، خشونت است. موضع یک مخالف خشونت، موضع دفاعی است نه تهاجمی. ساخت کوکتل مولوتوف و‌حمله به اماکن دولتی که سرمایه مردم است،‌ یا چاقو زدن به پلیسی که مغلوب شده است چه تفاوتی دارد با کار آن مامورینی که در پارکینگ دارند آن ‌جوان را می زنند؟ جوانی که نه تسلیم بلکه زیر دست و پای آنهاست.

اینکه گفته شود خشونت بد است ولی این نصیحت را به حکومت بگویید نه به معترضان، این حرف، نیمی از حقیقت است و وقتی نیم دیگرش گفته نشود فریبکارانه است چون یک عنصر ضد خشونت باید همزمان، خشونت را در هرسطحی و از جانب هرکسی نفی کند و هر کودکی میداند که مسئولیت حکومت بیشتر است. 

✍️ از دلایل مخالفت ما با خشونت اینست که همیشه دو طرف دلیلی برای انداختن گناه شروع به گردن دیگری دارند. در این بین قطعا سناریوهای امنیتی داخلی یا خارجی هم برای راه اندازی چرخ خشونت وجود دارد. حکومت نیاز دارد به توجیهی برای خاموش کردن اعتراضها ومخالفین هم نیاز دارند به توجیهی برای انقلابی کردن اعتراض ها. وقتی جنگی آغاز شد دیگر مهم نیست اولین گلوله را چه کسی شلیک کرد. باید ازجنگ جلوگیری کرد و دربرابر خشونت باید دفاع کرد نه خشونت و دفاع هم در حد دفع خشونت.

تا جاییکه امکان دارد هم باید فرصت خشونت را از بین برد و از آن فاصله گرفت.