🔺چرا بر خلاف قانون مصوب مجلس به دانشگاه حمله کردند؟ آقای رئیسی، آقای محسنی اژه ای و آقای قالیباف! کمک کنید به التیام زخم دانشگاه شریف

آنچه شب گذشته در دانشگاه شریف رخ داد، به معنای کامل کلمه حیرت انگیز و اسفناک بود.

دانشجویان شریف، دیروز نیز همانند چند روز گذشته تجمعاتی در محوطه دانشگاه داشتند و با سر دادن شعارهایی اعتراض خود را نسبت به وقایع اخیر بیان می کردند.

اما بعد از ساعاتی، تصاویر و فیلم هایی از این دانشگاه منتشر شد که نشان می داد عده ای از بیرون وارد حریم دانشگاه شده و با موتور در حال تعقیب دانشجویان – حتی در داخل پارگینک – هستند. گزارش های متعددی از تیراندازی به سمت دانشجویان با گلوله های پلاستیکی وجود دارد و منابع دانشجویی از بازداشت تعداد نامعلومی از همکلاسی های خود خبر داده اند.

اوضاع دانشگاه صنعتی شریف به حدی وخیم شد که شخص وزیر علوم ناگزیر شد شبانه به دانشگاه برود تا بلکه بتواند اوضاع را آرام و در شرایطی که دانشگاه در محاصره بود، تعدادی از دانشجویان را از آنجا خارج کند!

درباره آنچه دیشب در شریف گذشت نکاتی قابل تامل جدی است:

۱ – در حالی که طی روزهای اخیر بسیاری از دلسوزان نظام خواستار درک نسل جوان از سوی مسوولان شده بودند، درحالی که تجمعات دانشجویی در دانشگاه های متعدد کشور بدون تنش برگزار می شد و در حالی که فضای اعتراضات از حالت رادیکال خارج شده بود، حمله به دانشگاه شریف که از نمادهای آموزش عالی کشور به شمار می رود، بسیار عجیب بود و باید بررسی شود چه کسانی در صدد افزایش نارضایتی و تنش ها بودند، آن هم درست در زمانی که کشور بیش از هر زمان دیگری نیازمند آرامش است.

۲ – طبق قانون، ورود افراد مسلح و نیروهای نظامی و انتظامی به دانشگاه ها، حوزه های علمیه و بیوت مراجع برای تعقیب و دستگیری افراد ممنوع است. این اتفاق اما دیشب در دانشگاه شریف رخ داد و صحنه دانشگاه را به عرصه زد و خورد و جنگ و گریز تبدیل کردند.

برخورد با این قانون شکنی آشکار کمترین خواسته مردمی است که این روزها با نگرانی تمام، وقایع کشورشان را پیگیری می کنند.

۳ – گیریم و فرض کنیم که عده ای از دانشجویان شعارهای تندی داده و یا اصلاً مرتکب جرم شده اند. آیا راه برخورد با آن چند دانشجو، حمله به کل دانشگاه است؟ در مملکتی که تا دیروز از دوربین هایی سخن گفته می شد که می توانند عکس بدحجاب ها را در خیابان ها بگیرند و با کارت ملی شان تطبیق دهند و قبض جریمه به آدرس شان بفرستند، آیا نمی شد بدون این حمله تاسف بار، دانشجویان خاطی را شناسایی و بعداً احضار کرد؟ البته تأکید می کنیم “اگر واقعاً جرم و خطایی صورت گرفته باشد” والا نفس اعلام اعتراض که حقی عمومی است و جرم محسوب نمی شود.

– اگر برای دفاع از کیان نظام به دانشگاه حمله شده است که قطعاً نتیجه معکوس داده و سوژه جدیدی برای رسانه های بیگانه درست کرده اند. آب به آسیاب دشمن ریختن معنایی جز این دارد؟!

۵ – کسانی که در روزهای اخیر از آسیب به سرمایه های عمومی مانند بانک ها و سطل آشغال ها و تابلوهای راهنمایی و رانندگی انتقاد می کردند، حواس شان هست که جوانان و به ویژه نخبگان دانشگاهی که این روزها با آنها بدرفتاری می شود، سرمایه های بزرگ تری هستند؟

آیا اتفاقات دیشب در دانشگاه شریف، موج جدیدی از مهاجرت استادان و دانشجویان این دانشگاه و سایر مراکز آموزش عالی راه نخواهد انداخت؟!

۶ – روایت هایی که از وقایع دیشب نقل می شود بسیار تکان دهنده است. جا دارد شخص رئیس جمهور به عنوان حافظ قانون اساسی رأساً موضوع حمله دیشب به دانشگاه شریف را با تشکیل کمیته حقیقت یابی که حتما تعدادی از دانشجویان و استادان معترض شریف نیز در آن حضور داشته باشند، مورد رسیدگی فوری قرار دهد و تا این زخم عمیق تر نشده، نسبت به معرفی خاطیان و مجازات آنها، از هر طرف که باشند، اقدام کند.

همچنین از جناب ایشان انتظار می رود این موضوع را در نشست اضطراری سران قوا مطرح کند و توان قوه قضائیه و مجلس را برای التیام زخم دیشب شریف با دولت همراه سازد. قطعاً هم حجه الاسلام محسنی اژه ای و هم آقای قالیباف از وقایع دانشگاه شریف آزرده خاطر هستند و برای کشف واقعیت، همراهی خواهند کرد.

تاکید بر رسیدگی فوری از آن جهت است که قبل از گسترده شدن ابعاد این ماجرا و نیز پیش از بین رفتن مستنداتی چون فیلم های دوربین های مدار بسته و آثار ضرب و جرح و با بهره گیری از شهود، واقعیت مشخص و قانون شکنان بدون هیچ تعارفی مجازات شوند تا کار عاملان و حتی آمران حادثه دیشب به پای کل نظام نوشته نشود. همچنین با آزادی همه دانشجویان بازداشتی، خانواده ها و همکلاسی های آنان از نگران نجات یابند و آرامش به محیط دانشگاه بازگردد.

یادمان نرود، “شریف” دانشگاه است نه مقر تروریست ها که بتوان بدان حمله کرد.

آقای رئیسی، آقای محسنی اژه ای و آقای قالیباف! کمک کنید به التیام زخم شریف و جلوگیری از گسترش آن. کلید آرامش کشور در دستان شماست.

۷ – در پایان بی مناسبت نیست سخنان رهبر انقلاب را که بعد از حمله به کوی دانشگاه در سال ۱۳۷۸ بیان داشتند، بازخوانی کنیم:

“حرفهاى گفتنى زیاد است؛ اما مطلبى که از نظر من مهمتر از همه است و ذهن مرا مشغول کرده، حمله به خوابگاه جوانان و دانشجویان است. این حادثه تلخ، قلب مرا جریحه‌دار کرد؛ حادثه غیرقابل قبولى در جمهورى اسلامى بود. حمله به منزل و مأوا و مسکنِ جمعى – بخصوص در شب یا در هنگام نماز جماعت – به هیچ وجه در نظام اسلامى قابل قبول نیست.”

“جوانان این کشور – چه دانشجویان و چه غیر دانشجویان – فرزندان من هستند و هرگونه چیزى که براى این مجموعه‌ها مایه اضطراب و ناراحتى و اشتباه در فهم باشد، براى من بسیار سخت و سنگین است. هرکسى بوده، فرق نمى‌کند؛ چه در لباس نیروى انتظامى، چه در غیر آن. مسلماً با کسانى‌که در نظام جمهورى اسلامى تخلّف مى‌کنند، باید برخورد شود؛ اما با کسى که تخلّفى نکرده است؛ کسى‌که در خانه خود در حال استراحت است، آن هم در محیط جوان دانشجویى، کار بسیار خطا و ناروایى است اگر برخورد شود.”

“این که صد نفر یا دویست نفر از کوى دانشگاه خارج شدند و حرفهایى زدند و شعارهایى دادند، بهانه و مجوّزى نمى‌شود براى این‌که کسانى، در هر لباس و با هر نامى، وارد آن محیط شوند و کارهاى ناروایى انجام دهند؛ بخصوص وقتى که نام مقدّس نیروى انتظامى در میان مى‌آید، عملى که موجب شود نیروى انتظامى بدنام گردد، قضیه را سخت‌تر مى‌کند. شما مى‌دانید که امروز نیروى انتظامى در اطراف کشور، در جاده‌ها، در مرزها، در برخورد با اشرار، چه جانفشانی هایى مى‌کند و چه زحماتى مى‌کشد. چقدر از این ها براى حفظ امنیت ما، جان خود را از دست مى‌دهند. با این حال، به‌وسیله چند نفر عملى انجام شود که چهره این خدمتگزاران در نظر بعضى تیره گردد؛ آیا این انصاف است؟!”

“… وقتی هیجانات کور، پا وسط بگذارند، دشمن فورا استفاده خواهد کرد. بارها گفته‌ام، باز هم تکرار می ‌کنم، من معتقدم که جوان مملکت بایستی در همه میدان‌ها حضور و آمادگی داشته باشد، منتها با انضباط. اینگونه حرکاتی که ملاحظه شد کسانی به دانشگاه حمله کنند، ناشی از بی‌انضباطی است. با هر نامی انجام بگیرد، غلط و محکوم است. اگر با نام دفاع از دین هم انجام بگیرد، غلط است، اگر با نام دفاع از ولایت هم انجام بگیرد، غلط است. مگر من بارها نگفته‌ام که در اجتماعات کسانی که مخالفند، هیچ‌کس نباید رفتار خشونت‌آمیز داشته باشد، چون این، دشمن را خوشحال می‌کند. بارها ما این حرف‌ را گفتیم، چرا گوش نکردند؟!”

“چرا گوش نمی‌کنند؟! حتی اگر یک چیزی که خون شما را به جوش می‌آورد، مثلا فرض کنید اهانت به رهبری کرده‌اند، باز هم باید صبر و سکوت کنید. اگر عکس من را هم آتش زدند و یا پاره کردند، باید سکوت /عصر ایران